A nostalxia é como é 

Ven a ser un patrimonio e privilexio das persoas de “certa idade”; cando deixamos máis vida por atrás da que nos agarda por diante temos dereito a repensar un pasado que nos mira dende unha fotografía antiga. Chegados a ese punto activamos o recordatorio e revivimos momentos particulares nos que tiñamos a mesma idade que agora teñen os nosos netos. Os nenos perdidos do país de Nunca Xamáis dos que falaba o libro eran figuras da memoria, anacos de pasado, fantasmas da nostalxia. Viven frescos dentro de nós, poida que nos rouben un pequeno sorriso e, ao final, non queda máis que fume