O libro do café

 O Libro do Café

Hai uns anos comecei a debuxar un libro que me regalaran aproveitando unha vella axenda de tapas de coiro e que reencheran de papel groso. Un día si e outro non, facía un deseño sobre a marcha cun texto de calquera ocorrencia que se me dera. 

Chameille O Libro do Café, tal como reza na primeira páxina (aquí arriba) e porque xeralmente as cousas se me inventaban soas no almorzo e usaba o pincel mollado no café para facer efectos ou deseños; é formidable a cantidade de posibilidades do café  como tinta de debuxo. Así que agora vou ir metendo de cando en vez unha páxina tras outra daquel libro que regalei a miña muller coa promesa de seguir facendo máis páxinas. Esperanza sempre me bota en cara que non volvín facer máis debuxos, pero calquera día retomo ao choio e sáenme máis páxinas. De momento ir tirando con estas. Obrigado.

 Hai seis meses que decidira retornar a estas páxinas para escribir cando me apetecera e dos temas que me apeteceran, sen necesidade de horario nin día fixo. Polo visto as boas intencións pérdense por camiños inexplorados.

Pero vamos a intentalo de novo. Aquí estou, no ano dous da era das pandemias (pandemías, que din os portugueses) chegados a un punto da Sexta Ola e con un panorama digno dunha película de ciencia ficción de serie B. Son os tempos propicios para elaborar calquera teoría; todo mundo parece saber de todo, e aparecen teorías científicas que parecen obra de calquera dos malos de Batman.

Pero hai unha que acabo de descubrir en arquivos “cientificamente demostrados” (a frase é un clásico) que me chega por fontes dignas de todo crédito (outra frase clásica). É a seguinte.

Como todo mundo sabe e experimenta, a PCR consiste nunha palla que nos meten polo nariz ata o cerebro e logo meten nun tubiño para facer as análises (non as analíticas, que son outra cousa) e nos din se somos positivos ou negativos. A cerimonia xa pasou a ser, despois de dous anos, un clásico, xunto coas colas das vacinas. Pero, que sabemos desta operación?, que fan co pauciño dos mocos nos laboratorios? A resposta que dan os arquivos científicos e as fontes acreditadas é a seguinte: o pauciño que nos meten ten, en realidade un microchip (o famoso microchip¡) que nos coloca dentro nos nosos miolos un programa para converternos a todos en comunistas¡ De aí o nome, PCR: Partido Comunista Revolucionario. E así, coma quen non quere a cousa, nos están convertendo en marxistas máis ou menos leninistas. Isto está avalado por estudos dignos de crédito e cientificamente demostrados. 

Ben. Evidentemente todo este conto non e máis cunha broma que que acabo de inventar,  pero nos tempos que corren, un despropósito como ese, metido nas redes sociais e repetido por aí adiante, pode chegar a converterse en artigo de fe. Cousas peores esta a verse por aí adiante. Estamos nos tempos da ignorancia considerada como unha das belas artes. Os líderes mundiais, nacionais ou provinciais son, polo xeneral, dun nivel asustante. Un cúmulo de incultura, insensatez e chulería manda nas grandes decisións dun mundo no que o que máis importa é impoñer uns criterios particulares polo simple feito de que son os nosos. Trátase de pisar á competencia utilizando calquera medio que xustifique o fin que perseguimos. E mentres enchemos o mundo de parvadas, os grandes organismos internacionais sorrín e acumulan beneficios. Parafraseando a Monterroso, cando despertemos do noso pesadelo, o dinosauro do Capitalismo aínda vai estar aí.

Retorno como o criminal

 

Retorno como o crimnal volve ao lugar do crime.

Hai máis dun ano que deixei de escribir neste blog como viña facendo de xeito regular. 

Resultou que hai días me pediron que pronunciase o pregón da Feira do Libro en Redondela, e sucedeu que o día estaba cruzado de chuvia e vento; o pregón houbo que lelo nas dependencias do auditorio municipal, onde, por causa dos protocolos pandémicos so deu cabida a ducia e pico de persoas. Así que reinauguro o meu blog con. esperanza (ilusa) de que o poidan ler algúnhas persoas máis. 

Creo que volverei a meter neste eido bloguero algunhas cousas que se me vaian ocorendo.

Grazas e saúde para todos.

Pregón da Feira do Libro

Boas tardes e bos libros

Antes de nada teño que dicir que non son moi amigo dos pregóns para anunciar festas ou  acontecementos, pero por circunstancias especiais en tempos especiais, vou a actuar como pregoeiro e así van ter a seguridade de que serei breve.

Cando eu era neno e os meus amigos tamén, hai ben de anos, de vez en cando saía polas portas da casa do concello, do concello vello, un rapaz batendo a todo bater nun tambor, unha caixa militar con aros dourados que, ao correr do tempo, acabou no soto da miña casa, a onde foi levado por meu irmán e a banda amigos que facían grupo. O rapaz do tambor era, como eu agora, o pregoeiro e recorría a vila Botando o Bando, e a xente saía as portas e preguntaba: “Para que é o bando?” e o rapaz respondía –supoñamos–: Para pagar a contribución. E proseguía pregoando a información percutida e barullenta pola vila adiante.

O correr do tempo mudou as vontades de facer as cousas; a contribución e todos os impostos municipais son de cobro automático e domiciliado nunha conta bancaria que non é máis que unha clave nunha pantalla. Toda a burocracia e toda a información e comunicación é, cada vez máis, un concentrado algorítmico que se refreixa no espelliño máxico co que tamén podemos falar por teléfono. Cada vez máis evolucionada, a pequena pantalla que levamos enriba nos controla, nos informa, nos fai rir, nos avisa e convértese na nosa pantalla de cine, no noso xornal diario ou no noso libro sen follas. Tamén é o noso control, o que nos identifica, o que avisa de onde estamos e o que facemos. Nin Orwell no seu libro 1984 pensou nun vixiante universal como o pequeno telefoniño móbil que xa non é telefoniño. George Orwell, tamén era un tocador do tambor do bando. “Para que é o libro, Orwell?” “Para que teñades coidado co que facedes coa democracia, que no é de pedra e pode romper”

Dentro de tres ou catro pandemias, a saber como será ese espello dominante no que xa lemos libros, vemos cine e pensamos que estamos informados, é temos o noso posto de traballo na nosa casa, polo cal xa é imposíbel facer asembleas de obreiros. Poida que, daquela, xa non teñamos nin feira de libros e todos, illados, confinados nunha burbulla de plástico, andaremos cos espelliños, conectados para todo, para pedir de comer, para votar aos políticos que só fan política contando chistes nas redes, para falar coa xente, para dar abrazos sen tocarse e bicos na pantalla, para cantar ao infinito e falar para a feira…. So vos pido que, chegado ese momento, no que probabelmente xa non estaremos moitos de nós, alguén teña un impulso de gardar un libro de papel, e cando lle pregunten: Para que é o bando?  Responda: para que a xente libre lea libros