Anti clerical

Nunha viaxe que fixermos hai anos cuns amigos a Sicilia chamounos a atención –entre outras curiosidades– unha pintada nunha igrexa do centro de Palermo: “Cloro al clero. Viva Giordano Bruno”. A pintada, á par que anticlerical estaba feita ás claras por un grafiteiro culto. Por un lado pedía unha limpeza no clero a base de botarlle lixivia, e polo outro reivindicaba a figura do frade heterodoxo que foi queimado vivo por afirmar teorías que hoxe son evidencias científicas. Como en outros notables casos como  Copérnico ou Galileo, a Igrexa Católica, que sempre considerou que un pensador con cabeza propia é un perigo (porque é mellor ter fe, que, a fin de contas é pensar coa cabeza prestada), aplicou en casos como este o perdón vaticano, que consiste e facerlle a vida imposible a Galileo e pedirlle perdón uns séculos despois. (Máis datos sobre Giordano Bruno, na Wikipedia; a súa estatua está en Roma, nunha das prazas máis fermosas da cidade, no Campo dei Fiori, onde foi executado)

A insoportábel levedade de ser anticlerical vai, no meu caso, parella co respecto que deben merecerme as institucións sociais, relixiosas ou de calquera outra caste e condición. Vaia isto por diante porque, a partir de agora voume referir á Igrexa Católica española de agora mesmo, xusto en dous aspectos que son noticia fresca: a enorme inmatriculación de bens a nome da entidade espiritual e a actitude episcopal diante dos numerosos casos de abusos de pederastia por parte de membros consagrados da Igrexa.  No primeiro caso converteron á corporación relixiosa na máis grande empresa inmobiliaria do país, e no segundo, a Conferencia Episcopal  dedicouse a mirar pasar avións mentres medran as acusacións. Insisto, para falar de estes temas polémicos, nos que xeralmente hai máis barullo que  ideas e onde pode máis a tripa que a cabeza, mando por diante un pouco de respecto nas miñas opinións.

O primeiro dos temas é de índole económica; a Igrexa ven, desde tempos pasados –“ma non troppo”– nos que se constituía como poder efectivo. Sería fácil sacar a relucir frases dos Evanxeos como a de darlle ao César o seu, e a Deus o que corresponda. Polo visto, os grandes estrategos da fe prefiren acugular todo no mesmo saco: o do César e o de Deus e logo facer caixa. Como potencia económica, a Igrexa é impune gracias a concordatos eternos que ninguén intenta poñer ao día. Baste con dicir que agás das inmatriculacións, a estrutura económico espiritual manexa as finanzas en diñeiro negro (vodas, bautizos, enterros, misas de ánimas, todo vai cobrado sen factura nin iva, e a iso hai que engadir as esmolas) Lembran aquel roubo do Códice Calixtino? O fulaniño aquel tamén levara no mesmo lote unha cantidade en metálico que non estaba contabilizado, e nin se decataran do roubo.

Referente ao outro tema, os casos de pederastia, España (a España católica) vai a anos luz da xustiza internacional; os casos de abusos nas igrexas, que lle custaron unha millonada á dioceses de Boston, hai anos, está agora en investigación e xuízos en toda Europa; o mesmo Papa pide a cada momento  que se apliquen as leis a estes casos. Tamén está a cuestión da homosexualidade, que aflora en toda Europa e pon cara a relixiosos que afirman a súa condición. Pero os bispos españois nin investigan as denuncias nin aceptan a homosexualidade (hai bispos incluso que afirman que é unha enfermidade e que se pode curar con rezos).  Confunden pecado con delito; o primeiro poden perdoalo nun confesionario, pero o segundo hai que xulgalo en tribunal ordinario e, chegado o caso, sentencialo segundo as leis do Estado.

Vistas así as cousas calculo que os representantes católicos de España, salvo as excepcións debidas, volverían a queimar a Giordano Bruno, pero esta vez, con gasolina. 

E insisto, todo isto co máis profundo respecto debido pola miña parte. Aínda que en cuestións de respecto eu sigo aquela norma que aprendín cando mozo nun letreiro que campaba nunha barraca de tiropichón, nas festas da Coca da miña vila; dicía: “Respete y será respetado, quien rompa el espego, lo paja”  Pois iso, alguén ten que empezar a “pajar” polos “espegos” rotos. 

 Libro do Café - Un barrio da infancia 

Nesta páxina, a ilustración ven a ser unha vista de paxaro ou de dron dun barrio de Redondela que corresponde coa miña infancia. Deixo á interpretación dos lectores adiviñar cada esquina daquel lugar, hoxe totalmente transformado, non sei se para ben ou para mal; cada quen pode opinar, que, de momento, é gratis.

 Tempos confusos

Dicía Bertolt Brecht (e non Golpes Bajos, como pensa moita xente) que son malos tempos para a lírica. Tampouco, penso eu, son bos tempos para a épica. Non son bos tempos para nada, excepción feita para as empresas farmacéuticas, que se sempre son beneficiarias da rendibilidade e o valor engadido das miserias do mundo, neste caso, os beneficios son terriblemente inmorales. Os tempos son confusos e nesa cerimonia da confusión sempre gañan os mesmos. Neste andazo pandémico nacen palabras que aprendemos inmediatamente polo noso ben: vacinas, con nome propio, non como antes, que –supoñamos– a vacina da gripe ou do sarampelo eran iso, a vacina da gripe e do sarampelo, sen marca rexistrada; acudimos a que nos fagan a “pe-ce-erre” con experiencia demostrada, con camiño coñecido e coa comunicación por “ese-eme-ese” para saber se somos negativos ou positivos; dominamos a técnica da avaliación por antíxenos e nos convertemos en expertos analistas, furando o nariz, metendo o moco no tubo e agardando que a raia suba polo plástico; incluso somos facultados para nos dar unha baixa laboral, cousa nunca vista. Vamos dun lado para outro cun certificado de vacina ou algo parecido, metido nun cadrado máxico dentro do móbil. Pero a partir de aí todo é confuso. A palabra imperante é Protocolo, que ven a ser como os mandamentos escritos na pedra do Sinaí. Cunha enorme diferencia: non están ben escritos e mudan a cada momento. Un exército de rastreadores trata de seguir a pista de miles de persoas que tomaron xuntas o vermú, foron a un partido de fútbol ou coincidiron a tomar as doce uvas. Traballo pouco menos que imposíbel.

E agora, xa trivacinados, enmascarados, despois de facer todas as probas que nos converten en negativos, aínda as cifras de xente “tocada” polo becho é enorme. Certo é que a virulencia de contaxio ven a ser coma unha gripe, pero a xente segue sen saber que facer. Na memoria histórica da Medicina podemos lembrar aquela Gripe Española que arrasou con poboacións enteiras nun tempo en que non había nin test nin móbiles nin información do asunto. Lembramos como famosa unha Gripe Asiática nos anos 1957-58 que tamén foi mortífera. Agora lidamos con este reboutallo de ideas, decretos, ocorrencias e sentencias que temos que cumprir sen saber ben como.

Os tempos da pandemia son confusos e todos, pacientes ou impacientes tratamos de sacar a cabeza fóra da confusión. Os tempos da sociedade deste primeiro cuarto do século tamén son confusos. Vivimos nunha aparente democracia, cunha sociedade de escasa preparación política e cuns políticos de escasa preparación social e moral. Todo se enmaraña; toda a clase política de Occidente (cadaquén entenda ese concepto) vive nunha confusión, todos pasan o seu tempo de políticos nunha dialéctica pobre e falsa; nunca houbo tanta mentira impune a circular polos vieiros dixitais, que é onde se mostran os políticos. A vella frase, “quen vixía ao vixilante?” faise necesaria. Non hai control de nada, os xuíces amosan un poder confuso, a máxima agrupación xudicial caducou fai tres anos e ninguén ten a decencia de dimitir unha vez acabou a función; a imparcialidade e xusta aplicación das leis perdeuse nun mar de contradicións e impunidades. A tendencia de gobernantes variados pasa a ser unha estratexia para conservar o poder que lles toca por elección democrática, unha elección que semella máis un concurso televisivo que unha cerimonia electoral. Esquecemos que a sociedade ten, de por si, un pacto co Estado; nos, os cidadáns conformamos o Estado e o Estado ten a obriga de protexernos, de nós mesmos e dos gobernos que xestionan o bo funcionamento do Estado. Isto é así ou debera ser. Todo se confunde e todo se esquece, ata o máis elemental xogo político. 

Só unha cousa está clara: o número de pobres aumenta no mundo de xeito exponencial, ao ritmo da pandemia, mentres que o número de ricos é o mesmo, so que con máis cartos nos paraísos fiscais, onde non contribúen ao Estado e onde medran día a día as fortunas de forma obscena. Sen confusións.