Hai seis meses que decidira retornar a estas páxinas para escribir cando me apetecera e dos temas que me apeteceran, sen necesidade de horario nin día fixo. Polo visto as boas intencións pérdense por camiños inexplorados.

Pero vamos a intentalo de novo. Aquí estou, no ano dous da era das pandemias (pandemías, que din os portugueses) chegados a un punto da Sexta Ola e con un panorama digno dunha película de ciencia ficción de serie B. Son os tempos propicios para elaborar calquera teoría; todo mundo parece saber de todo, e aparecen teorías científicas que parecen obra de calquera dos malos de Batman.

Pero hai unha que acabo de descubrir en arquivos “cientificamente demostrados” (a frase é un clásico) que me chega por fontes dignas de todo crédito (outra frase clásica). É a seguinte.

Como todo mundo sabe e experimenta, a PCR consiste nunha palla que nos meten polo nariz ata o cerebro e logo meten nun tubiño para facer as análises (non as analíticas, que son outra cousa) e nos din se somos positivos ou negativos. A cerimonia xa pasou a ser, despois de dous anos, un clásico, xunto coas colas das vacinas. Pero, que sabemos desta operación?, que fan co pauciño dos mocos nos laboratorios? A resposta que dan os arquivos científicos e as fontes acreditadas é a seguinte: o pauciño que nos meten ten, en realidade un microchip (o famoso microchip¡) que nos coloca dentro nos nosos miolos un programa para converternos a todos en comunistas¡ De aí o nome, PCR: Partido Comunista Revolucionario. E así, coma quen non quere a cousa, nos están convertendo en marxistas máis ou menos leninistas. Isto está avalado por estudos dignos de crédito e cientificamente demostrados. 

Ben. Evidentemente todo este conto non e máis cunha broma que que acabo de inventar,  pero nos tempos que corren, un despropósito como ese, metido nas redes sociais e repetido por aí adiante, pode chegar a converterse en artigo de fe. Cousas peores esta a verse por aí adiante. Estamos nos tempos da ignorancia considerada como unha das belas artes. Os líderes mundiais, nacionais ou provinciais son, polo xeneral, dun nivel asustante. Un cúmulo de incultura, insensatez e chulería manda nas grandes decisións dun mundo no que o que máis importa é impoñer uns criterios particulares polo simple feito de que son os nosos. Trátase de pisar á competencia utilizando calquera medio que xustifique o fin que perseguimos. E mentres enchemos o mundo de parvadas, os grandes organismos internacionais sorrín e acumulan beneficios. Parafraseando a Monterroso, cando despertemos do noso pesadelo, o dinosauro do Capitalismo aínda vai estar aí.